Τεχνική Κατάδυση και Τεχνικοί Δύτες

Ξέρετε τους τεχνικούς δύτες.

Είναι αυτοί με τις διπλές – τριπλές φιάλες ή τους επαναπνευστήρες  (rebreathers). Με δυο τρείς ρυθμιστές αναπνοής, πολλές φιάλες για τα διάφορα μίγματα, αρκετούς καταδυτικούς υπολογιστές.

Και σα να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, έχουν και στεγανές στολές με καθετήρα!!! 🙂

Οι τεχνικοί δύτες είναι αυτοί που πάνε βαθύτερα και για πολύ περισσότερο χρόνο απ ότι στις ερασιτεχνικές – σπορ καταδύσεις.

ΓιατίΟι λόγοι είναι αρκετοί αλλά συνήθως αναφέρονται οι ακόλουθοι 

ΕΡΕΥΝΑ:  

Είναι το προνόμιο που έχουν να μπορούν να πάνε εκεί που πολύ λίγοι μπορούν.
Ή ακόμη καλύτερα όταν πάνε πρώτοι, για πρώτη φορά! 

ΕΠΙΤΕΥΞΗ:  

Οτιδήποτε και αν είναι αυτό που αξίζει, απαιτεί, εκπαίδευση, χρόνο,  δέσμευση και πάνω απ’ όλα πειθαρχεία. 

Αυτή η αίσθηση της επιτυχίας εμφανίζεται όταν για παράδειγμα τα 30 μέτρα πλέον είναι στάση αποσυμπίεσης και όχι όριο κατάδυσης. 

ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗ: 

Οι τεχνικές καταδύσεις είναι γι’ αυτούς που αναζητούν τη συγκίνηση.

Θα πρέπει όμως ταυτόχρονα να είναι και συναισθηματικά νεκροί.
Εννοώ  αν δεν αισθανθούν κάτι κατά την εξερεύνηση ενός σπηλαίου δύο χιλιόμετρα μακριά από την είσοδό του. 🙂

ΣΥΜΒΟΛΗ – ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ: 

Οι πρώτοι σπηλαιοδύτες ήταν αυτοί που καθιέρωσαν το ‘’χταπόδι’’ και ήταν οι ίδιοι που πρώτοι χρησιμοποίησαν  το nitrox.

Οι τεχνικοί δύτες είναι οι πιλότοι δοκιμών για τις νέες τεχνολογίες οι οποίες τελικά καταλήγουν να είναι η επικρατούσα τάση. 

ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ:  

O Τόμας Στέρνς Έλιοτ είπε:
‘’Δε θα πρέπει να διακόψουμε την εξερεύνηση και το τέλος της εξερεύνησης θα είναι όταν φτάσουμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε και γνωρίσουμε το σημείο για πρώτη φορά’’

Ο ορισμός της Τεχνικής Κατάδυσης 

Είναι η κατάδυση

• όχι για επαγγελματική
• στρατιωτική
• προστασίας του πολίτη

που οδηγεί τους δύτες πέρα από τα όρια των καθιερωμένων καταδύσεων αναψυχής, χρησιμοποιώντας εκτεταμένη εκπαίδευση, τεχνολογίες και εξοπλισμό για τη διαχείριση κινδύνων.

Περιλαμβάνει καταδύσεις αποσυμπίεσης και σε βάθος μεγαλύτερο των 40 μέτρων.

Σε ναυάγια ή διείσδυση σε σπήλαια σε γραμμική απόσταση μεγαλύτερη των 40 μέτρων από την επιφάνεια.

Και γενικά τη χρήση πολύπλοκων μεθόδων και εξοπλισμού.

Υπάρχουν διάφορες εξειδικεύσεις στην τεχνική κατάδυση και μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σε σχέση με το βάθος και την απόσταση.ΒΑΘΟΣ: 

Τεχνική Κατάδυση και Τεχνικοί Δύτες

Οι τεχνικές καταδύσεις πιέζονται όλο και βαθύτερα. 

Τα 60 μέτρα είναι πλέον ένας μέσος όρος βάθους στην εκπαίδευση των τεχνικών καταδύσεων. Τα 90 μέτρα είναι ένα λιγότερο προσιτό βάθος.

Πολύ έμπειροι δύτες όμως πλέον καταδύονται σε βάθη μέχρι και 200 μέτρα.

Για τα 90 μέτρα οι δύτες μπορούν να χρησιμοποιήσουν ανοιχτό κύκλωμα.

Συνήθως τέσσερεις έως έξι φιάλες με διαφορετικά μίγματα ώστε να:

• Μειώσουν την τοξικότητα του οξυγόνου
• Διαχειριστούν τη νάρκωση και να
• Βελτιστοποιήσουν την αποσυμπίεση. 

Ανοιχτό κύκλωμα σε μεγάλα βάθη σημαίνει γρηγορότερη κατανάλωση αερίου. Πράγμα που σημαίνει πως η εξασφάλισή του γίνεται πιο περίπλοκη και δαπανηρή. 

Γι’ αυτό το λόγο για καταδύσεις βαθύτερα από τα 60 μέτρα, οι επαναπνευστήρες (rebreathers), έχουν γίνει πλέον μονόδρομος.

Όπως το λέει και το όνομά τους, οι επαναπνευστήρες ανακυκλώνουν το αναπνεύσιμο αέριο.
Σημαίνει αυξημένη εξοικονόμηση αερίου σε σύγκριση με το ανοιχτό κύκλωμα. 

Το πρόσθετο πλεονέκτημα είναι ότι μπορούν να εξασφαλίσουν το ‘’ιδανικό αέριο’’ σε οποιοδήποτε βάθος. 

Αν θα θέλαμε να κάνουμε μια κατά προσέγγιση σύγκριση, θα λέγαμε πως αν για μια κατάδυση με ανοιχτό κύκλωμα στα 90 μέτρα χρειαζόμαστε 3.900 λίτρα αερίου, με το rebreatherθα χρειαζόμασταν μόλις 150 λίτρα. 

Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, το αναπνεύσιμο αέριο βυθού είναι το Trimix. Είναι ένα μίγμα οξυγόνου, αζώτου και ηλίου. 

Ο λόγος που χρησιμοποιείται το ήλιο.

Πρόκειται για ένα

• Λιγότερο ναρκωτικό αέριο και
• Πιο ελαφρύ σε σχέση με το οξυγόνο και το άζωτο

πράγμα που σημαίνει λιγότερη αντίσταση αναπνοής στο βάθος. 

Ένα αέριο που θα μπορούσε ίσως να χρησιμοποιηθεί στο βάθος των 90 μέτρων είναι το 10/50. Σημαίνει 10% οξυγόνο και 50% ήλιο, ενώ το υπόλοιπο 40% είναι άζωτο. 

Αυτό το αέριο στην επιφάνεια της θάλασσας δεν μπορεί να υποστηρίξει τη ζωή.
Γι’ αυτό το λόγο χρειάζεται ειδικές διαδικασίες διαχείρισης. 

Για την αποσυμπίεση τώρα, οι τεχνικοί δύτες χρησιμοποιούν αέρια trimix, nitrox και καθαρό οξυγόνο.

Κατά την ανάδυση αλλάζουν σε άλλες φιάλες, με άλλα αέρια που έχουν μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε οξυγόνο και μικρότερη σε ήλιο και άζωτο. 

Τα rebreatherτώρα, αυξάνουν την περιεκτικότητα σε οξυγόνο στο εισπνεόμενο αέριο κατά τη διάρκεια της κατάδυσης. 

Και στις δύο περιπτώσεις, αυτό που επιτυγχάνεται είναι η επιτάχυνση της αποσυμπίεσης.

Τα υψηλής περιεκτικότητας σε οξυγόνο αέρια όμως γίνονται τοξικά σε λάθος βάθος.

Για τον λόγο αυτό οι τεχνικοί δύτες ακολουθούν ειδικές διαδικασίες προκειμένου να αποφύγουν να αναπνεύσουν λάθος αέριο σε λάθος βάθος.

Είναι ζήτημα που μπορεί να προκαλέσει θάνατο και ο συνηθέστερος λόγος καταδυτικών δυστυχημάτων. 

ΑΠΟΣΤΑΣΗ:  

Με την τεχνική κατάδυση μπορούν επίσης να πιεστούν τα όρια σε βάθος – μήκος διείσδυσης και αυτό συμβαίνει κυρίως στην σπηλαιοκατάδυση.

Οι τεχνικοί δύτες μπορούν να διανύσουν εκατοντάδες μέτρα μέσα σε ένα σπήλαιο χρησιμοποιώντας ανοιχτό κύκλωμα. 

Η τεχνική που χρησιμοποιείται είναι να έχουν μαζί τους φιάλες αγκίστρωσης (stage cylinders), χρησιμοποιώντας τον κανόνα των τρίτων ή και άλλης τεχνικής διαχείρισης αερίων, αφήνοντας τες κατά μήκος της διαδρομής προς τα μέσα.

Φτάνοντας το μέγιστο μήκος διείσδυσης και έχοντας αφήσει και το τελευταίο stageπίσω τους, συνεχίζουν πλέον την εξερεύνηση με το αέριο που βρίσκεται στις κύριες φιάλες. 

Αφού ολοκληρώσουν την εξερεύνηση, ξεκινάει η επιστροφή.

Στην διαδρομή ανακτούν τα stageτους από τα οποία και αναπνέουν.

Έτσι αφήνουν το υπολειπόμενο αέριο στις κύριες φιάλες για επίλυση πιθανού περιστατικού εκτάκτου ανάγκης. 

Σε γενικές γραμμές θα μπορούσαμε να πούμε ότι με τέσσερα stage+ δύο τις κύριες, δηλαδή σύνολο έξι φιάλες, μπορούν να καλύψουν πάνω από 800 – 900 μέτρα πριν ξεκινήσει η διαδικασία επιστροφής.

Όσο αυξάνεται το μήκος διείσδυσης, τόσο αυξάνονται και οι απαιτήσεις οι οποίες μπορεί να περιλαμβάνουν οχήματα υποβρύχιας προώθησης (scooters),  δύτες υποστήριξης τοποθετημένους στη διαδρομή και φυσικά rebreathers. 

Έτσι λοιπόν τα διαφορετικά βάθη, οι διαφορετικές αποστάσεις, οι τεχνολογίες και το περιβάλλον μπορούν να δημιουργήσουν αρκετούς συνδυασμούς, όπως για παράδειγμα μια βαθιά κατάδυση σε ένα ναυάγιο με trimixκαι ανοιχτό κύκλωμα, ή μια μεγάλη διείσδυση για σκοπούς εξερεύνησης σε σπήλαιο με rebreather.

Είναι λοιπόν οι τεχνικές καταδύσεις περισσότερο επικίνδυνες από τις συμβατικές καταδύσεις αναψυχής;;;

Τεχνική Κατάδυση και Τεχνικοί Δύτες

Φυσικά και ναι, αν έχετε μία ώρα αποσυμπίεσης, ή βρίσκεστε μέσα σε ένα σπήλαιο από το οποίο δεν μπορείτε να αναδυθείτε απευθείας στην επιφάνεια σε περίπτωση προβλήματος. 

Αυτό που αυξάνει το βαθμό επικινδυνότητας επίσης, είναι ο περισσότερος και πιο πολύπλοκος πλέον εξοπλισμός, καθώς και οι διαδικασίες διαχείρισης του.

Η αλυσίδα των λαθών που μπορούν να οδηγήσουν σε ένα ατύχημα ή θάνατο, είναι κατά πολύ μικρότερη από αυτή των συμβατικών καταδύσεων αναψυχής.

Ο τρόπος με τον οποίο οι τεχνικοί δύτες διαχειρίζονται αυτόν τον κίνδυνο, είναι με τη χρήση πολλαπλού εξοπλισμού (όλα επί δύο), με πιο σκληρή και απαιτητική εκπαίδευση και σε συνδυασμό με την βαθύτερη κατανόηση των πιθανών προβλημάτων και κινδύνων. 

Σύμφωνα με στατιστικές, το ποσοστό ατυχημάτων είναι χαμηλό. Όχι όμως το ίδιο χαμηλό με το ποσοστό των καταδύσεων αναψυχής.

Ωστόσο όμως, όταν αποφασίζετε να εμπλακείτε με την τεχνική κατάδυση, θα πρέπει επιπροσθέτως να αποδεχτείτε τον αυξημένο βαθμό επικινδυνότητας που εμπεριέχουν. 

Διαβάστε περισσότερα εδώ και εδώ

Υπάρχουν τρεις βασικές διατάξεις εξοπλισμού στην τεχνική κατάδυσηBackmount: 

Είναι η παραδοσιακή διάταξη του εξοπλισμού και αποτελείται από διπλές φιάλες με γέφυρα απομόνωσης, δύο ανεξάρτητους DIN ρυθμιστές αναπνοής, μία τουλάχιστον φιάλη αποσυμπίεσης με αντίστοιχους ρυθμιστές (όλες οι φιάλες θα πρέπει να είναι μαρκαρισμένες με το αέριο που περιέχεται σε κάθε μια από αυτές) και ένα ρυθμιστή πλευστότητας οπίσθιας πλήρωσης με εξάρτηση και ασκό. 

Sidemount: 

Χρησιμοποιείται κυρίως για καταδύσεις σε μικρά σπήλαια και το χαρακτηριστικό αυτής της διάταξης, είναι ότι οι φιάλες του δύτη βρίσκονται πλέον στο πλάι. Ωστόσο είναι πλέον διαδεδομένη και στις συμβατικές καταδύσεις αναψυχής, μιας και έχει αρκετά πρόσθετα πλεονεκτήματα.

Σε αυτή τη διάταξη ο δύτης έχει και πάλι δύο φιάλες, δύο ανεξάρτητους DINρυθμιστές αναπνοής, μία τουλάχιστον φιάλη αποσυμπίεσης με αντίστοιχους ρυθμιστές αναπνοής και ειδικό ρυθμιστή πλευστότητας για sidemount.

Rebreather: 

Δύο κατηγορίες υπάρχουν διαθέσιμες. Τα χειροκίνητα (mCCR) και τα ηλεκτρονικά (eCCR).

Και για τις δύο περιπτώσεις απαιτούνται πρόσθετες φιάλες με αντίστοιχους ρυθμιστές, οι οποίες ανάλογα με τη χρήση μπορούν να έχουν και διαφορετικούς ρόλους στη συνολική διάταξη της συσκευής.

Αν σου άρεσε αυτό που διάβασες, τότε κάνε την εγγραφή οσυ στην δωρεάν ψηφιακή επιμορφωτική εκπαίδευση με videos που έχω ετοιμάσει για εσένα.

Μην παραλείψεις να μοιραστείς το άρθρο με φίλους και γνωστοούς σου στα Social Media, με τα κουμπιά που υπάρχουν ακριβώς από κάτω.